İstanbul parçalı karlı. Kimi yerde birikebiliyor, kimi yer yağmuru bir parça aşıyor. Mikroklima baskın çıkıyor sanırım. Yılı uğurlamaya hazırlanırken evde ya da ofiste hafif loş, azıcık da huzurlu mahsur kalma hayalleri kuruluyor belki: kırmızı ekose battaniye, sıcak çikolata ya da kahve, kocaman fincanlarda, belki de mırıltılı bir kedi. Hayalin nesneleri çoğaltılabilir.
Nedense böyle bir güne eşlik etsin diye Charlotte Gainsbourg'u seçtim. Belki müziğini Air'in yaptığı, sözlerini Jarvis Cocker ile Neil Hannon'un yazdığı, yapımını da Nigel Godrich'in gerçekleştirdiği 5:55'in hayali havası etkili olmuştur; belki de Michel Gondry, Yvan Attal, Patrice Leconte, Claude Berri yönetmenliğindeki filmlerinden edindiğim izlenimler... Hiç olmadı babası Serge Gainsbourg ve annesi Jane Birkin hatırına olabilir. Ya da karda huzur fantezisine en uygun kadının Charlotte olduğuna inanıyorumdur...
Lola: Neden yalan söylediğimi bilmiyorum. Bilmiyorum. Söylemem gerektiğini hissediyorum. Tüm yaşamım boyunca, küçüklüğümde bile. Kendime bir hayat uydurarak dolanıyordum. Kendime bir şeyler eklemeliydim, kurdeleler gibi, yoksa sanki varlığım yoktu. Her zaman heyecanlanmışımdır insanlar orada olduğumu fark ettiğinde, yer kapladığımı anladığımda. Sanki bir çizim gibiyim bir parça kağıdın üstünde, ve silindi çizim. Savunma mekanizması olarak, hüzünlü hikayeler uydurdum kendime biraz ağırlık kazandırmak için. Başıma kötü bir şey gelmedi. Ailem beni severdi. Naziktiler. Okulu sevdim. Dövülmedim ya da tecavüze uğramadım. Zengin ya da yoksul değildik. Acı çekmedim. Çekmiş olmak isterim. O zaman yaşıyor olduğumu hissederdim.
[İlk alıntı sözleri Jarvis Cocker'a ait olan AV607105 adlı parçadan; ikincisi ise Patrice Leconte yönetmenliğindeki Félix et Lola adlı filmden.]
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder