İdarenin bile isteye yarattığı toplumsal kavga her yeri kaplayınca şahsi gündemlerimizin sınırı iyice daralıyor. Her alana ve her insana zamanın gündemi çörekleniyor, işimizi yaparken de kendi varoluşumuzun sınırına çekildiğimizde de kavganın tozu, dumanı, karanlığı âdeta nefesimizi kesiyor. Tekrar tekrar aynı şablonlarla koparılan kavgalar git gide daha hızlı her yere sirayet ediyor. Dayanıklılığımız, sabrımız, karakterimiz sınanıyor. İyi ile kötü arasında bir ayrım yapılması gerektiği vazedilirken öte tarafa geçince ikisi arasında o kadar da fark yokmuş gibi görünüyor, aynalar marifetiyle iyi kötüye, kötü iyiye dönüştürülebiliyor zaten. Zweig'ı Arjantin'de, Benjamin'i Port Bou'da yakalayan ruh hâli böyle miydi acaba?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder